Η Χώρα των μεγάλων κουταλιών.

http://www.ramnousia.com/2010/05/blog-post_1397.html

Η Χώρα των μεγάλων κουταλιών.

Μπροστά σε ένα κουτί ... Έτσι είναι πλέον η ζωή μας. Σκεφτόμουν το άρθρο του PlanΒ για τις δημοσκοπήσεις και το πως αυτές μας επηρεάζουν και σκέφτηκα πως δεν είναι αυτό που μας κρατάει φυλακισμένους.Δεν μπορεί να φταίει αυτό .Δεν μπορεί οποιοδήποτε κανάλι ,εφημερίδα ,γενικά μέσο ενημέρωσης να μπορεί να μας κρατάει σταθερούς ,ήρεμους και αποβλακωμένους. Ή μήπως μπορεί ; Αμέσως μετά πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου πολλές σκέψεις . Μερικές από αυτές θα τις μοιραστώ μαζί σας . Δεν αποσκοπώ να καταλήξω κάπου και για αυτό το λόγο δεν θέλω κανείς να σκεφτεί κάποιο βαθύτερο νόημα . Εννοώ ακριβώς αυτά που λέω, τίποτα λιγότερο ,τίποτα περισσότερο.

Όμως αυτό που με ανησυχεί πραγματικά είναι πως υπάρχουν κάποιοι που ακόμα πιστεύουν πως τίποτα δεν είναι φτιαχτό (το ότι κάτι είναι προαποφασισμένο από άλλους και με τεχνητούς τρόπους περνάει στο υποσυνείδητό μας είναι για μένα ίσο με τη στέρηση της ελευθερίας). Όμως έχουμε και εμείς την ευθύνη μας και είναι μεγάλη. Πολλές φορές τυγχάνει να πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται να κάνει κάποιες αλλαγές , μεγάλες αλλαγές και μετά από μια ώρα απλά τα ξεχνάω όλα και βολεύομαι στην εύκολη λύση ,τη λύση χωρίς κόπο και τη λύση που απλά με ευχαριστεί. Σκεφτείτε πόσες φορές έχουμε σκεφτεί να κόψουμε το κάπνισμα (όσοι από εμάς καπνίζουν βέβαια) και μετά από πέντε λεπτά βρισκόμασταν αραχτοί στον καναπέ μας να απολαμβάνουμε αυτό το μικρό "διαβολάκο". Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες αποφάσεις μας . Πόσες φορές έχετε σκεφτεί να κλείσετε την τηλεόρασή σας αγανακτισμένοι από τις μαλακίες που βλέπετε , πόσες φορές είπατε την έκφραση δεν ξαναψηφίζω αυτόν ,εκείνον, τον άλλο ,όμως την τελευταία στιγμή ένα αόρατο χέρι σας οδηγεί στο γνωστό και φιλικό προς εσάς και την οικογένεια σας πολιτικό πρόσωπο!

Πόσες φορές εγώ και οι όμοιοί μου δειλιασαμε να κάνουμε κάτι γιατί θεωρήσαμε πως δεν άξιζε τον κόπο , πως δε θα γινόταν τίποτα ούτως ή άλλως;

Αν όμως και εγώ ενεργούσα έτσι …;;;

Και ίσως ,εάν έστω και ένας ακόμα ενεργούσε σαν και εμένα ,αν τολμούσε να σκεφτεί πως δεν είναι μόνος και με αυτό τον τρόπο υιοθετούσε την ενέργεια που ίσως και εγώ υιοθέτησα απο κάποιον άλλο, τότε ίσως με τον καιρό αλλάζανε τα πράγματα.


Ο κόσμος δεν πληρώνει φόρους γιατί σκέφτεται “και ποιά η διαφορά ; ”
Ο κόσμος δεν είναι ευγενικός γιατί “ποιός θα το πάρει χαμπάρι ; ”
Ο κόσμος δεν είναι αξιοπρεπής γιατί κανένας δεν θέλει να είναι ο μόνος ηλίθιος.
Ο κόσμος έχει αποδεκτεί την κατάσταση που επικρατεί διότι έτσι έμαθε ,έτσι γαλουχήθηκε ,μέσα στη βρωμιά ,το έχει αποδεχθεί πλέον ,δεν του φαίνεται ξένο ,το αντίθετο μάλιστα είναι πιο οικείο από ποτέ.
Ο κόσμος δεν χορεύει στα πάρτυ ώσπου να αρχίσουν οι άλλοι πρώτοι να χορεύουν.

Έτσι μας έχουν μάθει ,έχουμε αποξενωθεί ,σκεφτείτε το σαν ένα μεγάλο σχολείο.
Μαθαίνουμε γράμματα επιλεκτικά όμως ,στην ποιότητα και στην ποσότητα που μας επιτρέπουν. Μερικές φορές αυτό μου φαίνεται σαν μια ηλίθια δικαιολογία που απλά μας βολεύει ,αμέσως όμως σκέφτομαι πως κάτι συμβαίνει και βολευόμαστε τόσο εύκολα.
Τελικά κατέληξα πως αν δεν είμαστε ακόμα πιο ηλίθιοι από όσο είμαστε στα αλήθεια ,φταίει που δεν έχουμε χρόνο .Περισσότερο χρόνο να αφιερώσουμε στην ζωή μας ,στα παιδιά μας στους ίδιους μας τους εαυτούς , και στα πραγματικά μας προβλήματα.

Και θέλω να καταλήξω πως πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ,να βοηθήσουμε και άλλους να αλλάξουν μαζί μας .Τότε ίσως μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί μας που έχουν μερίδιο ευθύνης. Βέβαια τους αναλογεί σχεδόν ολόκληρο το μερίδιο ευθύνης ,όμως όχι όλο .Σκεφτείτε πως είναι απλά ανθρώποι ελεγχόμενοι απο άλλους. Δεν είναι και πολύ διαφορετικό απο το δικό μας κόσμο .Απλά κερδίζουν περισσότερα υλικά αγαθά . Ούτε πιο έξυπνοι είναι ,νομίζω πως αυτό φαίνεται όλο και πιο έντονα. Και με πιο πολύ προσπάθεια θα φανεί ακόμη περισσότερο . Πέρασαν οι καιροί που το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας ήταν αγράμματο και αγαθό . Καιρός να γίνουμε λύκοι. Φτάνει πια ,κουραστήκαμε να είμαστε πρόβατα.

παρακάτω μια ιστορία που μου άρεσε πολύ!

... Κάποτε άκουσα έναν άνθρωπο που του άρεσε να ταξιδεύει να λέει αυτή την ιστορία. Όπως είπε το ταξίδι που θυμόταν περισσότερο ήταν η σύντομη επίσκεψη του στη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών . Συνάντησε αυτό το μέρος στο δρόμο για την Αμπελοχώρα και επειδή του αρέσουν οι εξερευνήσεις αποφάσισε να κάνει μία στάση. 
Το μονοπάτι που οδηγούσε στη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών ήταν απότομο και κατέληγε σ' ένα τεράστιο απομονωμένο σπίτι. 
Όταν πλησίασε διαπίστωσε ότι η έπαυλη ήταν χωρισμένη σε δύο πτέρυγες, την δυτική και την ανατολική. 
Πάρκαρε το αυτοκίνητο του και πήγε στο σπίτι. Στην πόρτα μία πινακίδα έλεγε:

ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΥΤΑΛΙΩΝ: "ΑΥΤΗ Η ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΔΥΟ ΑΙΘΟΥΣΕΣ, ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ. ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΩΣ ΤΗ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΗ. ΣΤΡΙΨΕ ΔΕΞΙΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΑΙΘΟΥΣΑ Ή ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ"

Ο άνθρωπος προχώρησε στο διάδρομο και, στην τύχη, έστριψε δεξιά. Ένας νέος διάδρομος εμφανίστηκε μπροστά του. Καθώς περπατούσε προς την πόρτα άρχισε να ακούει βογκητά και κλάματα που έρχονταν από το μαύρο δωμάτιο. 
Για μία στιγμή οι κραυγές πόνου και στενοχώριας τον έκαναν να διστάσει, όμως, αποφάσισε να συνεχίσει. Έφτασε στην πόρτα, την άνοιξε και μπήκε. 
Γύρω από ένα πελώριο τραπέζι κάθονταν εκατοντάδες άτομα. Στο κέντρο του τραπεζιού έβλεπες τους πιο λαχταριστούς μεζέδες και, μολονότι όλοι βαστούσαν από ένα κουτάλι που έφτανε ως το κεντρικό πιάτο, πέθαιναν της πείνας. Ο λόγος ήταν ότι τα κουτάλια τους είχαν το διπλάσιο μήκος από τα χέρια τους και ήταν κολλημένα στις παλάμες τους. Μ' αυτό τον τρόπο όλοι μπορούσαν να φτάσουν το φαγητό αλλά κανένας δεν μπορούσε να το φέρει στο στόμα του. 
Η κατάσταση ήταν τόσο απελπιστική που ο ταξιδιώτης έκανε μεταβολή και βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο. Γύρισε πάλι στον κεντρικό διάδρομο και τράβηξε προς τ' αριστερά, προς την λευκή αίθουσα. Ο διάδρομος που οδηγούσε στην πόρτα ήταν ίδιος, μοναδική διαφορά ήταν ότι εκεί δεν άκουγε βογκητά, ούτε παράπονα. Όταν έφτασε στην πόρτα ο εξερευνητής έπιασε το πόμολο και την άνοιξε. 
Εκατοντάδες άτομα κάθονταν πάλι γύρω από ένα τραπέζι, παρόμοιο με εκείνο της μαύρης κάμαρας. Πάλι στο κέντρο υπήρχαν εκλεκτές λιχουδιές και όλοι στο χέρι τους είχαν στερεωμένο ένα μακρύ κουτάλι. 
Εκεί, όμως, κανένας δεν παραπονιόταν ούτε έκλαιγε. Κανένας δεν πέθαινε στην πείνα γιατί εκεί ο ένας τάιζε τον άλλο...!
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Να σου πω μία ιστορία", Χόρχε Μπουκάι)