Πανάρχαια προσευχή επίκληση μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο.

Πανάρχαια προσευχή - επίκληση υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του. Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης. Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ - ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης, έχουμε τα ακόλουθα:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”
Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,

Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ

ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,

Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ

ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,

ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,

Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)”.

Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων.
Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτουμε την σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:

Αλ = Ο νοητός ήλιος.

Φά-ος = το φώς.

Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).

Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις τήν.

Γα = Γή (δωρικός τύπος).

Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.

Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος.

Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος.

Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.

Στη = προστ. ρήμ. ίστημι.

΄Ιγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.

Ζη = προστ. ρημ. ζώ.

Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι.

Θη = προστ. ρημ. θέτω.

Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. Ι = εγώ).

Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ. Παλλάς Αθηνά).

Δα = άλλος τύπος της Γα, Γής (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)

Νύξ = (ουσ.) νύχτα.

Ο = (αναφ.) το οποίο, που.

Φύ(οι)= ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Απόδοση

Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!

Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται

(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).

Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)

για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν

και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.

Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,

και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)

το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,

και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,

το σημαντικότερο όλων!

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται, διότι πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ψυχής τους...

2.500 χρόνια μετά...αλλά η μαραθώνια ψυχή ίδια.

…Πώς να γεννηθεί σήμερα ένας Κυριακίδης;

Κι’ αν δεν είναι αυτός η μεγαλύτερη ή, μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του ελληνικού αθλητισμού, τότε ποιος είναι;

Αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα από παλαιότερο κομμάτι στην στήλη του ΝΤΟΠΕρμαν για τον μεγάλο αγώνα του Κυριακίδη στην Βοστώνη το 1946.

«Ο Τρούμαν, που ήταν τότε πρόεδρος της Αμερικής, καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί με τον Αμερικάνο μαραθωνοδρόμο, τον 2^ο Τζόνι Κέλι.

Τρομερός αθλητής ο Κέλι, ο οποίος στην καριέρα του βγήκε 15 φορές μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης.

Μεγάλη μορφή στην Αμερική θεωρείται.

Το 2000 το περιοδικό Runner’s World τον ανακήρυξε ως τον κορυφαίο δρομέα του 20^ου αιώνα.

«…Και ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν στον Λευκό Οίκο πρώτα τον Τζόνι Κέλι:

«Πως έχασες, βρε παιδί μου, απ’ αυτόν τον πειναλέο και αδύναμο Έλληνα;».

Και του απαντάει ο Κέλι: «Μόνον εγώ έχασα; Κανείς δεν μπόρεσε να τον κερδίσει…».

Όπως το λέω ακριβώς έγινε.

Και αφού πρώτα έβαλε…χέρι στον Αμερικάνο δρομέα ο Τρούμαν, δίνει το καλύτερο χαμόγελό του και τα πιο εγκάρδια συγχαρητήρια στον Κυριακίδη:

«Μπράβο παιδί μου. Κι επειδή είσαι άξιος νικητής, σου ζητάω να μου πεις τι θες από εμένα.

Τι μπορώ να σου προσφέρω ως ένα ακόμα «εύγε» για τη νίκη σου;

Θες ρούχα;

Θες τρόφιμα; Για να δυναμώσεις λίγο;

Ότι ζητήσεις θα το έχεις…»».

Ξέρετε τι απάντησε ο Κυριακίδης στην προσφορά του Τρούμαν;

Απάντησε σας Έλληνας εκείνης της εποχής.

Σαν Έλληνας μιας άλλης Ελλάδας, πιο γνήσιας, πιο αληθινής, πιο ανθρώπινης, λιγότερο ψευτολαϊφστάϊλ:

«Σας ευχαριστώ, πρόεδρε, αλλά δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στον λαό μου που λιμοκτονεί. Δεν μπορώ να σκεφθώ τίποτα σημαντικότερο τούτη τη στιγμή».

Και πράγματι, ο Τρούμαν στέλνει αμέσως από την Αμερική 250.000 δολάρια εκείνη την εποχή και έξι πλοία γεμάτα με τρόφιμα και ρουχισμό.

Ήρθαν στον Πειραιά τα καράβια και ξεφόρτωναν φαγητά για να μπορέσουν να φάνε οι λιμοκτονούντες από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο Έλληνες που αλληλοσκοτώνονταν εκείνα τα μαύρα χρόνια.

Αυτά ακριβώς γίνανε κι έτσι ακριβώς τα είχαμε γράψει από την στήλη.

Που να βρεις σήμερα Κυριακίδηδες;

Τέτοια θηρία της φύσης, της ψυχής και του κορμιού.