Οι ιδρυτές των ΗΠΑ δεν αγωνίστηκαν μόνο για την ανεξαρτησία και τη δικαιοσύνη, αγωνίστηκαν επίσης και για μια υγιή οικονομία, απελευθερωμένη από τη τυραννία των μεγάλων τραπεζών.
Benjamin Franklin: «Η φτώχια που προκάλεσαν οι Άγγλοι τραπεζίτες με την επιρροή τους στο κοινοβούλιο, είναι αυτό που προκάλεσε το μίσος εναντίον της Αγγλίας στις αποικίες… αυτό που προκάλεσε την επανάσταση».
John Adams: «Δυο είναι οι τρόποι κατάκτησης και υποδούλωσης ενός έθνους. Ο ένας με το σπαθί, και ο άλλος με το χρέος».
Thomas Jefferson: «Αν επιτρέψει ποτέ ο αμερικανικός λαός στις τράπεζες να ελέγχουν την έκδοση του χρήματος, πρώτα με πληθωρισμό και στη συνέχεια με αποπληθωρισμό, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις που θα αναπτυχθούν γύρω τους θα στερήσουν το λαό από όλη τη περιουσία του μέχρι που μια μέρα, τα παιδιά του θα ξυπνήσουν άστεγα μέσα στην ίδια ήπειρο την οποία εποίκησαν οι γονείς τους».
Thomas Jefferson: «Πιστεύω πως οι τράπεζες αποτελούν μεγαλύτερο κίνδυνο για τις ελευθερίες μας από ότι οι στρατοί… Η δυνατότητα εκτύπωσης χρήματος θα πρέπει να αφαιρεθεί από τις τράπεζες και να δοθεί στη κυβέρνηση, όπου και ανήκει».
Peter Kershaw, συγγραφέας του βιβλίου «Economic Solutions» (1994): «Οι ιδρυτικοί πατέρες αυτής της μεγάλης χώρας δεν είχαν καμιά δυσκολία στο να αντιληφτούν τα σχέδια των τραπεζιτών, και αναφέρονταν συχνά σε αυτούς ως <φίλους του χάρτινου χρήματος>. Μισούσαν ιδιαίτερα τη Τράπεζα της Αγγλίας, και πίστευαν πως ακόμη και αν κερδίζαμε την ανεξαρτησία μας από την Αγγλία και τον Βασιλέα Γεώργιο, ποτέ δεν θα είμαστε ελεύθερο έθνος αν δεν είχαμε και ένα τίμιο χρηματοοικονομικό σύστημα».
Όλοι γνωρίζουν πως οι Αμερικανοί άποικοι επαναστάτησαν κυρίως εξαιτίας του ζητήματος της φορολόγησης τους χωρίς όμως να έχουν δικαίωμα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης (taxation without representation). Σύμφωνα όμως με τον Benjamin Franklin και άλλους πρωτεργάτες της επανάστασης, ένας όχι ευρέως γνωστός παράγοντας, είναι ο κύριος λόγος της εξέγερσης. Όταν ο Franklin επισκέφτηκε το Λονδίνο το 1764, εξεπλάγη βλέποντας τη μεγάλη ανεργία και εξαθλίωση που έπληττε την εργατική τάξη της χώρας. Όταν ρωτήθηκε πως τα καταφέρνουν στην Αμερική και συγκεντρώνουν χρήματα για να στηρίξουν τα πτωχοκομεία, απάντησε πως «δεν υπάρχουν πτωχοκομεία στις αποικίες, και αν είχαμε, δεν θα υπήρχε κανείς για να μπει μέσα, αφού δεν έχουμε ούτε φτωχούς ούτε και ζητιάνους».
Το 1764, η Τράπεζα της Αγγλίας εξάσκησε την επιρροή της στο Κοινοβούλιο ώστε να ψηφιστεί νόμος, βάσει του οποίου θα ήταν παράνομη η έκδοση χρήματος από πλευράς των αποικιών. Οι άποικοι ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν όλους τους μελλοντικούς φόρους προς τους Εγγλέζους είτε σε χρυσό είτε σε ασήμι. Όποιος δεν διέθετε αυτά τα σπάνια μέταλλα, θα έπρεπε να τα δανειστεί, με τόκο, από τις τράπεζες.
Μόλις ένα χρόνο μετά, όπως διαπίστωσε ο Franklin, οι δρόμοι της Αμερικής είχαν γεμίσει από άνεργους ζητιάνους, όπως και στην Αγγλία. Η διάθεση του χρήματος είχε ξαφνικά μειωθεί στο μισό, και δεν υπήρχαν πλέον επαρκή ποσά για να πληρωθούν τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που παρείχαν αυτοί οι εργαζόμενοι. Για αυτό και σύμφωνα με τον Franklin, η εξαθλίωση που προκάλεσε το τραπεζικό σύστημα, ήταν ο πραγματικός λόγος της επανάστασης των Αμερικανών. «Οι αποικίες θα πλήρωναν με ευχαρίστηση τον μικρό φόρο στο τσάι και σε άλλα προϊόντα, αν η Αγγλία δεν τις στερούσε τα χρήματά τους, κάτι που έφερε την ανεργία και τη δυσαρέσκεια», έγραψε.
Ο πρώτος υπουργός Οικονομίας των ΗΠΑ Alexander Hamilton, έλεγε πως το χάρτινο χρήμα αποτελούσε τα ¾ του συνολικού χρήματος που βρίσκονταν σε κυκλοφορία πριν την επανάσταση. Όταν οι άποικοι δεν μπορούσαν πλέον να τυπώσουν το δικό τους χρήμα, η ποσότητα διαθέσιμου χρήματος ξαφνικά μειώθηκε, οδηγώντας σε γενικευμένη ανεργία, πείνα, και φτώχια.
Συνεπώς, σε αντίθεση με το μεγάλο κραχ του 1930, οι Αμερικανοί της εποχής του 1770, γνώριζαν ακριβώς ποιος ήταν υπεύθυνος για τη κατάντια τους.
Ο ιστορικός Alexander Del Mar έγραφε το 1895 πως η δημιουργία και η κυκλοφορία χρήματος από πλευράς των επαναστατημένων αποικιών μετά την απαγόρευση της από το στέμμα, αποτελούσαν πράξεις σοβαρής απείθειας και ήταν μια τεράστια προσβολή που δεν μπορούσε να συγχωρηθεί…Έτσι, οι αγγλικοί νόμοι της εποχής περί πίστωσης και χρήματος, που η μετέπειτα άγνοια έχει μειώσει τη σημασία τους, και τους έχει βάλει στο περιθώριο ως μια απλή άκαιρη δημοσιονομική πολιτική, στη πραγματικότητα αποτελούν το κριτήριο της επανάστασης. Όμως ήταν και κάτι παραπάνω: Ήταν η ίδια η επανάσταση!
Κάτι παρόμοιο έγραψε και ο Βρετανός ιστορικός John Twells: «Η Αγγλική βουλή στέρησε από την Αμερική το δικό της χρήμα , απαγόρευσε την έκδοση γραμματίων πίστωσης, τα κήρυξε παράνομα, και διέταξε όπως όλοι οι φόροι θα πρέπει να πληρώνονται σε νομίσματα… έτσι επήλθε η καταστροφή στις κάποτε ευημερούσες αποικίες… η δυσαρέσκεια έγινε απελπισία, και μετά έφτασε στο σημείο όπου η ανθρώπινη φύση ξεπηδά και εξεγείρεται…».
Στη πραγματικότητα, οι Αμερικανοί αγνόησαν τη βρετανική απαγόρευση για τη δημιουργία χρήματος και «πέτυχαν τη χρηματοδότηση ενός πολέμου εναντίον μιας υπερδύναμης, χωρίς να διαθέτουν δικό τους σκληρό νόμισμα, και χωρίς να φορολογήσουν το λαό». Και πράγματι, η πρώτη νομοθετική πράξη του νέου κογκρέσου ήταν η έκδοση χάρτινου χρήματος γνωστού ως Continental.
Ο Thomas Paine αργότερα χαρακτήρισε αυτό το νόμισμα ως τον ακρογωνιαίο λίθο της επανάστασης. Και ο Franklin υποστήριζε συνεχώς πως η δυνατότητα της Αμερικής να δημιουργήσει το δικό της χρήμα, οδήγησε στην ευμάρεια, επιτρέποντας τη δημιουργία άφθονης πίστωσης, με χαμηλά επιτόκια, και χωρίς να χρειάζεται να πληρώνονται τόκοι σε ντόπιους ή ξένους τραπεζίτες.
Αυτή η δυνατότητα της Αμερικής και των 50 επί μέρους πολιτειών της να δημιουργούν πίστωση έχει χαθεί και έχει περάσει στα χέρια των ιδιωτών τραπεζιτών. Η μερίδα του λέοντος των δανεισμών σήμερα, γίνεται από ιδιωτικές τράπεζες, και έτσι αντί να μπορεί η κυβέρνηση να δημιουργεί δικό της χρήμα χωρίς να χρωστά τόκους, χρωστάει άπειρα τρισεκατομμύρια σε κάποιες εμπορικές τράπεζες.
Η Αμερική μπορεί να κέρδισε τον πόλεμο της ανεξαρτησίας, αλλά έχασε έκτοτε ένα από τα βασικά για τα οποία πολέμησαν οι πολίτες της: την ελευθερία της δημιουργίας χρήματος, αντί να χρειάζεται να εκλιπαρούν για πίστωση τις ιδιωτικές τράπεζες με απαράδεκτα μάλιστα επιτόκια.
Η νομικός Ellen Brown, που γράφει για τα οικονομικά, προσπαθεί μάταια να κάνει τους Obama, Swhwarzenegger, και λοιπούς πολιτικούς να ακούσουν, πως ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από την οικονομική κρίση είναι να σταματήσουμε να πληρώνουμε τόκους στις ιδιωτικές τράπεζες για τη δημιουργία χρήματος, και να επιστρέψουμε στο σύστημα της κρατικής έκδοσης γραμματίων, με το οποίο οι σοφοί ιδρυτές της χώρας δημιούργησαν πλούτο, και κέρδισαν την ανεξαρτησία της από τους καταπιεστές της. Αντί οι ΗΠΑ να γίνουν πιο δημοκρατικές και μια καπιταλιστική οικονομία ελεύθερης αγοράς, μετατράπηκαν σε μια κλεπτοκρατία, μια ολιγαρχία, μια μπανανία, μια φασιστική πολιτεία που λειτουργεί χωρίς τη συναίνεση των πολιτών της.
